بررسی تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری با تاکید بر نقش نهاد شهرداری(مورد مطالعه: شهر تبریز)

مسایلی همچون رشد روز افزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروند مداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره گیری از روشهای مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است؛ یکی از روشهای مطرح در در این زمینه حکمروایی خوب شهری است. بر پایه اصول و اهداف حاکم بر حکمروایی خوب شهری دولت ها به تنهایی قادر به پاسخگویی نیازهای جدید نیستند و ضروری است با افزایش انعطاف و قابلیتهای خود از طریق جذب نیروهای فعال در نهادهای عمومی و درگیر نمودن شهروندان در مراحل تصمیم سازی و تصمیم گیری به عنوان ذینفعان اصلی، توان پاسخ گویی به نیازهای جدید را افزایش دهند. بطور کلی این الگوی جدید از طریق بهره گیری از ظرفیت های جامعه در بخشهای دولتی، خصوصی و مدنی و نیز با تقویت توان سازمانی، ارایه خدمات مطلوب را محقق خواهد نمود. از اینرو این پژوهش در پی بررسی تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری با تاکید بر نقش نهاد شهرداری در شهر تبریز میباشد. در این راستا تدوین سازوکار بررسی و سنجش وضعیت مدیریت مطلوب شهری در شهرداری تبریز بر اساس شاخصهای حکمروایی خوب شهری بعنوان مساله اصلی این پژوهش به شمار می آید. که با استفاده از روش توصیفی- همبستگی به آن خواهیم پرداخت. یافته های پژوهش نشان میدهد که شهر تبریز در گرداب مدیریت بخشی و سلولی و نگرش از بالا به پایین گرفتار گردیده است و از مدیریت ناکارآمد، ضعف ساختاری و نهادی در اداره امور شهر رنج میبرد و مسیولان و سازمانهای درگیر در اداره امور شهر جهت بهبود این وضعیت و برون رفت از وضعیت فعلی میبایست با به حداقل رساندن و کاهش نقاط ضعف در امر مدیریت و کنار گذاشتن تعصبات طایفه ای و در نهایت مشارکت گرایی شهری، زمینه حکمروایی خوب شهری را در این شهر فراهم آورند.

Keywords:

حکمروایی , حکمروایی خوب شهری , شهرداری , شهر تبریز