بازشناسی مفهوم «اره» از دیدگاه یک جهان زبانی - فرهنگی با تأکید بر واژه های حوزه معنایی «فضاهای ارتباطی » در زبان فارسی

زبان به عنوان یکی از نظام های نشانه ای از یک سو رو به فرهنگ دارد و از سوی دیگر رو به جهان مردمی که در آن جامعه زبانی زندگی می کنند. بنابراین یکی از روش هایی که می توانیم به ریشه ، عمق فرهنگ و جهان مردم یک جامعه خاص پی ببریم ، مراجعه به زبان آنها در چارچوب نشانه شناسی فرهنگی است . نیازهای جدید و رشد سریع علوم و فنون ، باعث ورود یکباره نظریه ها و عناصر کالبدی بسیاری به حوزه شهرسازی شده است. در این ارتباط دو سهل انگاری عمده صورت گرفت : یکی فراموشی میراث غنی و سرمایه ای که از گذشته به ما رسیده و دیگر عدم برنامه ریزی قابل قبول برای تحولات جدید و تنها وارد کننده بودن که گاه حتی منجر به کژفهمی در درک و به کارگیری عناصر ذهنی و عینی وارداتی شده است . هدف این پژوهش ، کنکاشی در میراث غنی فرهنگ ایرانی و اثبات فرضیه خاص بودن مفاهیم در این فرهنگ ، از طریق بررسی واژه های زبان فارسی برای حوزه معنایی « فضاهای ارتباطی» است ؛ تا مفاهیم موجود در مورد این پدیده را پیدا کرده و آنها را (چه از لحاظ کالبدی و چه زبانی - فرهنگی ) با درک کلیت شان در نظام نشانه ای غنا بخشد و بستر مناسبی برای به کارگیری در آینده فراهم آورد. بدین منظور از نظریه های موجود در علم نشانه شناسی و به ویژه زبان شناسی برای نشان دادن چگونگی این رابطه کمک گرفته شده است شیوه مورد استفاده این پژوهش را می توان در حوزه پدیدارشناسی و از نظر روش شناسی در چارچوب تحلیل محتوا دانست. براساس یافته های پژوهش ، در زبان فارسی واژه های بسیاری برای اشاره به حوزه معنایی فضاهای ارتباطی استفاده می شود که به ابعاد و جنبه های گوناگونی اشاره دارد. این مفاهیم به شش دسته قابل تقسیم است. مفاهیم جدید و امروزی می توانند با توجه به این الگوها بومی سازی شوند و مورد استفاده قرار گیرند.

Keywords:

نشانه شناسی , فرهنگ , زبان , معنی شناسی , راه , حوزه معنایی