تدوین مدل مفهومی تحقق پایداری بافت های تاریخی با رویکرد راهبردی برنامه ریزی بازآفرینی

بافت های تاریخی به واسطه ویژگی های باارزش خود از سایر بافت های شهری متمایز هستند؛ اما اغلب به دلیل عدم انطباقبا سرعت تغییر نیازهای ساکنین وارد فرایند فرسودگی می شوند. همین امر لزوم برنامه ریزی و حفاظت را در بافت هایتاریخی تایید می کند. سوال مطرح در این پژوهش آن است که چگونه می توان رویکردی مناسب برای مداخله هدفمند وتحقق پایداری در بافت های تاریخی اتخاذ کرد پاسخ به این پرسش دو مرحله دارد : نخست آنچه بافت تاریخی باید باشدتا آن را پایدار دانست و دوم، فرایندی که برای رسیدن به پایداری باید اتخاذ شود. فرضیه این پژوهش عبارت است ازاستفاده از رویکرد راهبردی در برنامه ریزی بازآفرینی می تواند پایداری بافت های تاریخی را تحقق بخشد. بر همین اساسچارچوب مفهومی از نحوه مداخله در شرایط مختلف تدوین شده است. این پژوهش با رویکرد کیفی و با استفاده از روشتحلیل محتوا مورد بررسی قرارگرفته است.مطالعات مستخرج از نظریات مرتبط نشان م یدهد محتوای پایداری بافت های تاریخی در ابعاد کالبدی، عملکردی، اقتصادیو اجتماعی بر معیارهای کلی منظرسازی، حفاظت، کیفیت محیطی، ثبات و سرزندگی اقتصادی، کیفیت زندگی و انسجاماجتماعی استوار است. همچنین فرایند مداخله در بافت برای نیل به محتوای پایدار بر اساس رویکرد راهبردی به ارایه مدلپیشنهادی انجامیده است که بررسی ها نتایج نشان می دهد پنج حالت برای مداخله در بافت تاریخی وجود دارد : وجودشرایط کالبدی ناپایدار، پایداری نسبی کالبدی و اقتصادی، پایداری نسبی کالبدی و اجتماعی، پایداری کالبدی و ناپایداریدر ابعاد اقتصادی-اجتماعی، و وضعیت کاملا ناپایدار در تمام مختلف. هر یک از وضعیت های فوق بر اساس فرایند برنامه ریزیبازآفرینی به راهبردهای مختلفی نیازمند هستند که به آنها پرداخته شده است.

Keywords:

بافت تاریخی , فرسودگی , برنامه ریزی بازآفرینی , مدل مفهومی