تاثیر خوداستنادی بر شاخصهای کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

سابقه و هدف: بررسی موضوع ارتباط بین شاخص هرش و خوداستنادی و همچنین ارتباط این دو با سایر شاخصهای ارزیابی عملکرد پژوهشی از این رو حائز اهمیت است که هرش زمانی که شاخص خود را معرفی کرد،رابطه آن با خوداستنادی را نیز مد نظر قرار داد. هدف این پژوهش تعیین تاثیر خوداستنادی بر شاخصهای کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان است.مواد و روشها: پژوهش حاضر به روش پیمایشی و با رویکرد تحلیل استنادی انجام شده است. جامعه پژوهش را تولیدات علمی 104 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تشکیل میدهند که دارای اچ ایندکسدر پایگاه اسکوپوس بودند. برای گردآوری دادهها، تعداد مدارک، تعداد استنادات، تعداد استنادات بدون خوداستنادی، اچ ایندکس با خوداستنادی و بدون خوداستنادی و تعداد همکاران هر نویسنده از پایگاه استخراج شد. برای تجزیه و تحلیلدادهها از آمار توصیفی و استنباطی )آزمون همبستگی پیرسون( و نرمافزار SPSS18 استفاده گردید نتیجهگیری: بین خوداستنادی و تمامی شاخصهای کمی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی در پژوهش حاضر ارتباط معنادار وجود دارد، بنابراین راهکارهایی لازم است تا بتوان از تأثیر آن بر روی شاخصهای ارزیابی عملکرد پژوهشیمولفههای تولید علم کاست.

Keywords:

خوداستنادی , شاخص هرش , H-Index , تولیدات علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان