بررسی اثر نسبت فاز آلی به آبی و نوع آغازگر بر پلیمر شدن امولسیونی کوپلیمر وینیل استات -اتیلن

دراین پژوهش ،پلیمر شدن امولسیونی گاز-مایع کوپلیمرهای وینیل استات-اتیلن درون راکتور در فشار و بطور ناپیوسته انجام شد. اثر عواملی چون نوع آغازگر(گرمایی و اکسایشی) و نسبت فاز آلی به آبی (غلظت مونومر وینیل استات) بر پلیمر شدن امولسیونی وینیل استات-اتیلن بررسی شد. نتایج نشان می دهد با تغییر نوع آغازگر از اکسایشی به گرمایی تغییر درصد تبدیل مونومر وینیل استات افزایش می یابد. اما درصد اتیلن در کوپلیمر روند کاهشی دارد. درمقایسه سه واکنش با نسبت فاز آلی به آبی(غلظت مونومر وینیل استات) با مقادیر 30،40و 50 درصد وزنی از کل مواد اولیه مشاهده شد که مقدار 40 درصد وزنی بهترین مقدار برای دستیابی به کوپلیمری با درصد تبدیل مونومر وینیل استات مناسب(حدود80 درصد) و دردصد اتیلن در کوپلیمر به مقدار کافی (حدود20-15 درصد) است. با افزایش نسبت فاز آلی به آبی ،درصد جامد و در نتیجه گرانروی مخلوط واکنش افزایش می یابد و این امر موجب کاهش نفوذ و کاهش سرعت تبدیل مونومر وینیل استات می شود کاهش نسبت فاز آلی به آبی همراه با افزودن بافر از ابتدا به محیط واکنش موجب کاهش مشارکت مونومر وینیل استات در کوپلیمر شدن و افت تغییرات درصد تبدیل مونومر وینیل استات می شود.گرانروی ذاتی کوپلیمرها به روش گرانروی سنجی آبلهود معین و نقش مقدار اتیلن در کوپلیمر روی دمای انتقال شیشه ای کوپلیمرها با توجه به نتایج گرانروی سنجی بررسی شد.

Keywords:

پلیمر شدن امولسیونی , وینیل استات-اتیلن , آغازگر , نسبت فاز آلی به آبی , گرانروی ذاتی