بررسی گفتمانی فرایندهای ارتباطی و بیانیه های تبلیغاتی دربمب گذاری های سیستان وبلوچستان

خشونت سیاسی کنشی جمعی است که هدف و بهانه های دستاویز آن به لحاظ نمادین اجتماعی و نه شخصی می باشد و دراین میان بمب گذاری نمادین ترین گونه ممکن است درهمین راستا این مقاله به دنبال آن است که با ارایه مدلی ارتباط شناختی فرایند بمب گذاری را به مثابه یک واقعه رسانه ای مورد مطالعه قراردهد و این نوع نگاه را دربررسی اهداف معانی و گفتمان خشونت سیاسی عملیاتهای بمب گذاری سالهای 1387-1389 دراستان سیستان و بلوچستان ایران بسط دهد مقاله حاضر براساس مدل ارتباط شناختی بمب به مثابه واقعه رسانه ای طراحی شده و به دنبال بررسی نحوه رمزگذاری گروه معارض درعملیات بمب گذاری می باشد دراین میان به مظنور استخراج معانی و مضامین مقوم گفتمان مشروعیت بخش این نوع خشونت ازروش تحلیل محتوای کیفی مضمونی بهره برداری شده تا با اتکا برآن بتوان به کدگذاری و کشف شاخصهای معنایی اصلی درمحتوای این مقوله های کلامی پرداخت

Keywords:

گفتمان , مشروعیت بخش , خشونت سیاسی , واقعه رسانه ای , مدل بمب به مثابه واقعه رسانه ای , اهل سنتی