زمینه، تضمین تداوم حیات منظرین دگرگونی رویکرد طراحی پروو از پاریس تا لندن

زمین هگرایی از رویکردهای پست مدرن در طراحی از جمله در معماری منظر و فضاهای عمومی وشهری به شمارمیرود بطوریکه فضا بدون بافت اطرافش بیارزش تلقی میشود. در بین معتقدان به زمینهگرایی، در اینکه کدام بخش زمینه پررن گتر و برجستهتر است، اختلاف نظروجود دارد و معماران هرکدام مطابق برداشت متفاوتشان از زمینهگرایی طرحهایشان را متبلور میسازند. در این بین، عد های تاریخ سایت، عده ای مردم وفرهنگ حاکم بر بستر طرح، و گروهی کالبد و همجوار یها را مهم میدانند. به بیان دیگر در زمینهگرایی به جزیی بیشتربهاداده میشود که به نوعی سهمی درزنده نگهداشتن خاطره جمعی داشت هباشد و این در معماری منظر به واسطه حضور چندوجهی اش در زندگی فردی و جمعی مخاطب،ارزش بیشتری پیدا میکنددر پروژ ههای آلن پروو مفهوم زمین هگرایی فراتر از عوامل کالبدی زمینه، شکل میگیرد. او زمینه را به مثابه رویداد تاریخی میپندارد که وجوه اجتماعی و فرهنگی زندگی نیز بر آن تأثیر گذاشته و در کالبد نمود پیدا میکند. به بیان دیگر، زمینه در کار او ب هصورت ترکیبی از عوامل کالبدی،تاریخی و اجتماعی ظاهر میشود. این نوشتار بر آن است که با تحلیل رویکردهای آلن پروو، نظریه زمین هگرایی وی را از ورای مقایسه تطبیقی در طراحی دو پارک لاکورنو و سد تیمزکه به ترتیب اولین و آخرین پروژ ههای طراحی شده وی هستند را مورد نقد و بررسی قرار دهد.

Keywords:

آلن پروو , زمینه گرایی کالبدی , تاریخ گرایی , زمینه گرای فرهنگی اجتماعی , پارک لاکورنو , پارک سد تیمز