زمان در پدیدارشناسی وجودی هایدگر و آنتولوژی صدرائی

بحث زمان و ارتباط آن با هستی یکی از مباحث مهم فلسفی است. حقیقت زمان و رابطه آن با هستی و انسان پرسشهای مطرح در تاریخ تفکرات فلسفی بودهاند. زمان در اندیشه ملاصدرا در عالم طبیعت،جلوهای از هستی است؛ هستی صدرا که هستی عام و اعم از سیال و ثابت بوده و زمان، منتزع از وجود سیال است. ملاصدرا با تلقی زمان به عنوان بعد چهارم جسم، در اندیشه گذشتگان تحول جدی پدیدمی آورد و با این نگاه گسست میان اجزای زمان را از بین میبرد. در هایدگر، با اینکه از وجود عام سخن به میان میآید، اما زمان در وجود انسانی یا دازاین قابل فهم است؛ لذا درباره زمان، گذشته وآینده و حال، نه به عنوان مفهوم و قطعات فرضی زمان، بلکه به عنوان ابعاد وجودی حضور سخن به میان میآید. طبیعت و انسان در فلسفه ملاصدرا در افق زمان فهمیده میشود و در هایدگر از تاریخ و هویت تاریخمند وجود آدمی بحث میشود

Keywords:

هستی , زمان , زمانمندی , حضور , آینده , دازاین