خودکالیبراسیون شکل آرایه با استفاده از روش های مبتنی بر برازش زیرفضا

جهت­یابی منابع سیگنال و پرتوسازی از مهمترین مسائل در پردازش آرایه­ای هستند که برای آنها روش­های متعددی ارائه شده است. عملکرد همه­ این روش­ها وابسته به مهیا بودن اطلاعاتی درباره پاسخ آرایه است. از جمله­ این اطلاعات، مکان واقعی عناصر آرایه نسبت به یکدیگر و بهره و فاز هر عنصر و ضرایب تزویج متقابل میان عناصر آرایه است. در عمل آنچه که در اختیار ما قرار دارد تنها مقادیر نامی این متغیرهاست که معمولا با مقادیر واقعی تفاوت دارد. بسته به اینکه پاسخ واقعی آرایه تا چه حد از مقدار نامی خود متفاوت باشد، کیفیت جهت­یابی و پرتوسازی می­تواند به­صورت قابل توجهی تنزل یابد. برای کاهش این تنزل کیفیت، لازم است که متغیرهای مجهول، تخمین زده شوند. برخی از انواع روش­های ارائه­شده برای تخمین این متغیرها را روش­های خودکالیبراسیون می­نامند. در این مقاله عملکرد چهار روش­ خودکالیبراسیون برای تخمین شکل آرایه با استفاده از شبیه­سازی بررسی و با یکدیگر مقایسه می­شود. البته پیش از بررسی عملکرد این چهار روش، سعی شده است که با دست­کاری در ساختار این روش­ها بتوان در عملکرد آن­ها بهبود ایجاد کرد. در این مقاله همچنین یک روش خودکالیبراسیون بر پایه جست و جوی گرادیانی ارائه­شده و عملکرد آن با استفاده از شبیه­سازی­های متنوع بررسی و با روش­های دیگر مقایسه شده است.

Keywords:

جهت یابی آرایه ای , خودکالیبراسیون شکل آرایه , پاسخ آرایه , برازش زیرفضا