تاثیر فضاهای توسعه پذیر محیط های دانشگاهی بر پایداری اجتماعی و خلق سرزندگی

دانشگاه ها اماکن تدریس و یادگیری هستند که احساسی اجتماعی را در کل و اجزاء خود ایجاد میکنند. نقش دانشکده ها و فضاهای باز در این است، تا واحدهای کوچک و قانونمندی را برای محققان ایجاد نمایند که از فضاهای اجتماعی به صورت مشترک استفاده نمایند. این فضاها نه تنها عرصه گفتمانی بین تصویر علمی و شکل ساخته شده در سطحی گسترده، بلکه متعهد به ایجاد گفتمانی بین دانشجویان در فضاهای مختلف با یکدیگر است. علاوه بر آموزش رسمی، یکی از قابلیتهای دانشگاه ها ایجاد تعاملات اجتماعی در این فضاهای باز است که امروزه تحقیقات متخصصین را در این زمینه به همراه دارد. با توجه به خلاء علمی و حرفهای موجود در این راستا میتوان از حرفه و دانش معماری منظر در طراحی فضاهایی چندعملکردی کمک گرفت.در رابطه با نارساییها و ظرفیتهای فوق، در این تحقیق با مطالعه مقالات مرتبط با این موضوع، پارامترهای مختلف تاثیرگذار بر نقش توسعه پذیر بودن فضاهای باز بر میزان اجتماع پذیری برای تقویت نقش این فضاها در تعاملات اجتماعی شناسایی و مورد بررسی و تحلیل قرار خواهد گرفت. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی و همبستگی است. در این رابطه با طرح پرسشنامه و اجرای آن در میان بیش از 200 نفر از دانشجویان رشته معماری دانشگاه های ایران، نتایج استخراج، تجزیه و تحلیل شد. حجم نمونه از میان جامعه آماری به شیوه نمونه گیری تصادفی از چند دانشکده معماری دانشگاه های کشور انتخاب و اطلاعات تجزیه و تحلیل شد. با بررسی اطلاعات به دست آمده از میان فاکتورهای اصلی مطلوبیت فضاهای باز محیطهای دانشگاهی مشخص شد. درصد تاثیر فضاهای توسعه پذیر و نحوه تاثیر آن از ابعاد مختلف بر میزان اجتماع پذیری در اینگونه فضاها، قابل ملاحظه و بررسی بوده است.

Keywords:

فضاهای باز دانشگاهی , معماری منظر , توسعه پذیری , پایداری اجتماعی