دعا و نیایش در اندیشه عرفانی مولانا در مثنوی

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 1,061

This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_SLMP-4-1_007

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

Abstract:

دعا یک ترکیب ملکوتی و معجون الهی است که در هر آن رازی نهفته است وسیله ی ارتباط با خدا و راز و نیاز و انس و یاد پروردگار جهان می باشد، بهترین وسیله ی تکامل و سیر و صعود و قرب به خداست. نیایش در لغت به معنای راز و نیاز و طلب و درخواست از معبود ازلی و ابدی است و معادل آن در ادب عربی کلمه دعا می باشد. دعا یکی از ارکان اصلی حیات اغلب انسان ها و به ویژه مومنان به امور غیبی است. اعتقاد به تاثیر دعا در تحولات هستی از ایمان و یقین انسان ها به وجود نیروی برتر و تصرف اراده او در هستی نشات می گیرد. در ادبیات عرفانی همواره از ارتباط با خداوند و نیایش با او به کرات صحبت شده است که در این میان مثنوی شریف مولانا بزرگترین و غنی ترین شاهدی است که جلوه این نوع ارتباط با حق را در قالب حکایات به نمایش گذاشته است. در این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی انجام گرفته است برآنیم که مقوله دعا و نیایش را از دیدگاه عرفانی مولانا مورد بحث و وارسی قرار دهیم.هدف این پژوهش بررسی جلوه های نیایش در ثمنوی مولانا است.

Authors

سهیلا شاه کرمی

دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، آموزگار دوره ابتدایی، بخش مرکزی سرپل ذهاب