ارایه الگویی برای طراحی شبکه مسیرهای دوچرخه سواری: مطالعه موردی شهرقم

امروزه استفاده از دوچرخهسواری بهعنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی، موضوعی است که در کشورهای پیشرفته مورد توجه قرار گرفته است. نبود زیرساختهای مناسب و مطمئن در کشور، عاملی است که موجب شده تا استقبالچندانی از این شیوه حمل و نقل صورت نگیرد. ارایه یک مدل که بتواند شبکه مناسب حمل و نقل دوچرخه سواری را در شهرها تعیین کند و قابلیت اجرایی داشته باشد، کمک شایانی در جهت بهبود برنامهریزی دوچرخهسواری خواهد کرد . دراین مقاله مدلی ارایه میشود که براساس شاخصهای امکانسنجی دوچرخهسواری شامل شا خصهای دیویس ، شاخص سازگاری دوچرخه و سطح سرویس دوچرخه، قادر به طراحی و تعیین مسیرهای شبکه دوچرخهسواری است. الگوی ارایه شده را میتوان در مقیاس هر شهر با ابعاد واقعی پس از گردآوری اطلاعات مورد نیاز، اجرا و شبکه پیشنهادی را ارزیابیکرد. تابع هدف مدل، شامل کاهش هزینههای اجرایی، کاهش زمان سفر، افزایش میزان تناسب مسیر و کاهش تعداد تقاطعات واقع در مسیر دوچرخه است. مدل ارایه شده در قالب یک نمونه واقعی برای شهر قم پیاده سازی و شبکهدوچرخهسواری برای این شهر، طراحی و ارزیابی میشود. از خصوصیات مدل پیشنهادی این است که مسیرهای انتخابی به پارامترهای هندسی و مشخصات ترافیکی معابر وابسته است و مسیرهایی را انتخاب میکند که از لحاظ ایمنی، هندسی و امکانپذیری، مناسب دوچرخهسواری باشد و این مسیرها لزوماً بر مسیرهای کوتاه مبدأ- مقصد منطبق نیست.

Keywords:

الگوی تعیین مسیر , شبکه حمل ونقل , مسیردوچرخه سواری