خدیجه احمدی - دانشجوی ارشد فیزیولوژی دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی مغان، دانشگاه محقق اردبیلی
علی مجتهدین - عضو هیئت علمی گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی مغان، دانشگاه محقق اردبیلی
طاهر یلچی - عضو هیئت علمی گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی مغان، دانشگاه محقق اردبیلی
شاهین حاجی قهرمانی - عضو هیئت علمی گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی مغان، دانشگاه محقق اردبیلی

از 30 قطعه جوجه خروس راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7تیمار و 6 تکرار استفاده شد. جوجه های یک روزه تحت شرایط استاندارد تا 20 روزگی به صورت گروهی پرورش یافتند. سپس جوجه ها در روز 21 ام جراحی شدند و کانول راهنما به روش استریوتاکسی در بطن جانبی راست کاشته شد. پس از یک هفته دوره بهبودی در 28 روزگی قبل از اعمال تیمارها، جوجه ها به مدت 6 ساعت از آب و خوراک محروم شدند. پس از تزریق سیلیمارین پرندگان به قفس انفرادی منتقل شده و آب و خوراک تازه در اختیار آنها قرار گرفت. تیمارها در آزمایش اول عبارت بودند از شاهد، شاهد شم و دوز 20 میکروگرم سیلی مارین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن جوجه و در آزمایش دوم که در روز 34ام انجام شد شامل شاهد شم و متاسرژید ،کتانسرین، سیلیمارین+ متاسرژید، سیلیمارین+کتانسرین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بودند که میزان مصرف آب در زمانهای 30،60،90،120،180 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان داد که در آزمایش اول دوز 20 میکروگرم سیلیمارین در همه بازه های زمانی باعث کاهش معنیداری مصرف آب شد P<0/05 در آزمایش دوم تزریق مرکزی متاسرژید و کتانسرین باعث کاهش معنیداری مصرف آب در همه بازههای زمانی شد. تزریق مرکزی سیلیمارین+متاسرژید و سیلیمارین با کتانسرین در همه بازه های زمانی باعث کاهش معنیداری در مصرف آب شد P<0/05نتیجه گیری: به طور کلی هم سیلیمارین و هم سیستم سرتونرویک باعث کاهش معنیداری مصرف آب شدند

سیلیمارین، مصرف آب، سیستم سروتونرژیک، جوجه های گوشتی نر