جمیله اخیانی - دانشیار زبان وادبیات فارسی دانشگاه زنجان
نسرین اله وردی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان

سبک هندی منبع مضمون های خلاقانه است که حاصل نگرش بسیار دقیق شاعران و به رابطه های موجود بین پدیده ها و اشیای پیرامون است. صائب بهترین شاعر این سبک و اشعارش سرشار از مضمون های ظریف است. یکی از موضوعاتی که دست مایه ی وی برای خلق مضمون های تازه قرار گرفته، خنده است صائب برای مضمون سای با خنده، از هرآنچه در عرف جامعه و یا فرهنگ شاعرانه به آن خنده نسبت داده شده، استفاده کردهاست. نمادهایی مانند گل، برق، سوفار، پسته، کبک، زخم و... که دیدگاه مثبت و منفی او را در این باره بازتاب می دهند. در مقاله ی حاضر تمامی نمادهای مربوط به خندیدن در اشعار صاحب جمع آوری و طبقه بندی شده و نگاه مثبت و منفی او به آن تحلیل شده است. براساس پژوهش حاضر، گرچه دیدگاه صائب به خنده از نگاه مثبت خالی نیست، اما نگاه منفی و به عبارتی غم پرست او بسامد بالاتری دارد که البته بخشی از این نگاه نمفی می تواند به دلیل مخالف خوانی مرسوم در سبک هندی باشد.

صائب تبریزی، مضمون سازی، خنده، تبسم