الگوی هم افزا در هم جواری آثار معماری نوین در حریم بناهای تاریخی مانذگار

با ظهور معماری مدرن، نظریاتی در مورد شیوه رویارویی با بناهای تاریخی، به موضوع بحث برانگیزی در میان اندیشمندان این حوزه تبدیل شد. در اکثر مطالعات پزوهشی در حوزه هم جواری آثار معماری نوین، راهکارهایی با اهداف حفاظتی و بعضا معماری، ارائه شده است. در حالی که میان افزایی در بافت تاریخی، رویکردی بین رشته ای است، و نیازمند دانش و تخصص در سه حوزه شهرسازی، مرمت و معماری است. به همین دلیل باید در چارچوبی که حاصل تعامل میان این سه حوزه است، مورد بررسی قرار گیرد. ع دم توجه به این تعامل آسیب های جبران ناپذیری را به بافت های با ارزش تاریخی وارد می کند و مانعی برای تحقق انتظارات از معماری میان افزا به آن می شود. روش تحقیق، در این مقاله توصیفی- تحلیلی از جنبه کاربردی است. هدف اصلی نیز یافتن الگویی است که بر اساس راهکارهای پیشنهادی در حوزه شهرسازی، معماری و مرمت بتواند مبنایی برای معماری میان افزایی باشد. در این پژوهش با استفاده از روش سوات به بررسی و مطالعه راهبردهای در برابر نقاط ضعف داخلی و تهدیدات بیرونی و راهبرد در برابر نقاط قوت داخلی و تهدیدات بیرونی، راهبرد در برابر نقاط ضعف داخلی و فرصت های بیرونی و راهبرد در برابر نقاط قوت داخلی و فرصت های بیرونی پرداخته شده است. انتظار می رود این مقاله مبنایی برای ارزیابی قابلیت میان افزایی بناهای معاصر در جهت پیوندی ناگسستنی بین معماری، فرهنگ و هویت گذشته به کمک دستاوردهای فرهنگی، هویت امروز و پشتوانه ای برای معماری و هویت و فرهنگ فردای این مرزوبوم باشد.

Keywords:

هم جواری هم افزا , معماری نوین , بناهای تاریخی ماندگار , حریم بافت های تاریخی