فاطمه سبکتکین ریزی - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی معماری- معماری، دانشگاه کاشان
زهره یادگاری - دکترای مرمت ابنیه، معماری- مرمت،، عضو هیئت علمی معمای، دانشگاه کاشان

خیابان چهارباغ اصفهان متعلق به دوره صفوی یکی از زیباترین پیاده راه های جهان، به عنوان یک مرکز تعامل اجتماعی موفق در شهر اصفهان عمل می کند. در گذشته افراد دارای معلولیت به عنوان سربار جامعه تلقی و در طراحی های شهری توجهی به نیازهای زیستی ایشان نمی شده است. این امر باعث طرد شدن و دامن زدن بهمشکلات روحی و جسمی معلول می گشته است. تا پس از جنگ جهانی دوم و ا ضافه شدن جانبازان به خیل عظیم افراد دارای معلولیت، سازمان حقوق بشر درصدد تهیه و تنظیم ضوابط و استانداردهای آنها در محیط های شهری برآمدند و رفته رفته، جوامع ملزم به مناسب سازی معابر شهری موجود و طراحی اصولی معابر جدید شدند. این خیابان هم به عنوان مهمترین خیابان شره اصفهان، طی چند سال گذشته دستخوش تغییرات و تبدیل به پیاده راه شده است. اهداف: هدف این تحقیق بررسی میزان انطباق مناسب سازی این خیابان با ضوابط و ا ستانداردهای افراد دارای معلولیت است. روش تحقیق:در این مقاله مطالعات نظری، میدانی و انطباق با استانداردهای جهانی به روش توصیفی- تحلیلی پرداخته شده است. یافتهها: با مقایسه وضعیت این خیابان قبل و بد از تبدیل شدن به پیاده راه، دیده شد بسیاری مشکلات پیشین که مربوط به شبکه معابر و مبلمان بوده برطرف شده ولی مشکلاتی از قبیل پارکینگ، پیوستگی مسیرها و برخی مبلمان همچنان به قوت خود باقی است. نتیجه گیری: با رفع موانع باقیمانده (شرح در مقاله)، این محور می تواند الگویی برای طراحان شهری در آینده و زمینه ساز حضور افراد دارای معلولیت در جامعه، تعامل و تبعات مثبت آن باشد. معایب کنونی خیابان توسط نگارندگان با عطف به ضوابط و استانداردهای طراحی شهری برای بازنگری طراح پیاده راه و راهکارهایی جهت اصلاح، ارائه شده است.

چهارباغ، معلولین، ضوابط و استانداردها، مناسب سازی، پیاده راه