تاثیر هویت فرهنگی در معماری ملی در راستای جهانی شدن

معماری به عنوان بستر اتفاق زندگی بشر یکی از تاثیرگذارترین هنرها در جهت نمایان نمودن فرهنگ عامه و الگوهای ساختاری آن در هر دوره است؛ و این باعث انعکاس کلیتی قابل بررسی و قضاوت از فرهنگ، تفکر و ناخودآگاهی ملی در معماری می شود. این قضاوت از طرف استفاده کنندگان محیط و نیز سایر ادوار تاریخی و فرهنگی نیز واقع می گردد. از طرفی هنگامی که جامعه همواره فضایی آشنا را تجربه نماید، زمینه ساز خودباوری ملی و شکوفایی بیشتر افراد خواهد شد. این نوشتار در جستجوی فراهم سازی زمینه حرکت به سمت معماری ملی و تعیین زیرساخت های لازم جهت رسیدن به آن است. در این راستا پس از بررسی هویت فرهنگی و تاثیر معماری در آن و پدیده جهانی شدن به عنوان عاملی موثر در جهت دهی فرهنگی، به بررسی چند نمونه بناهای تاریخی و مقایسه آن با دو بنای معاصر پرداخته است. تا در نهایت به ارائه رویکرد جدیدی جهت احیای معماری ملی منتج شود. نوع تحقیق توصیفی و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است: تا دستیابی به زمینه سیاست شکل گیری معماری ملی امکانپذیر گردد. پرسش مطرح شده این است که بناهای پرافتخار این خاک و بوم بر چه شالوده ای این گونه استوار پرداخته شده اند که گذشت زمان آن را پخته و استوار می سازد و مهمتر اینکه چرا پس از بررسی های فرهنگی دوران معاصر به آن خمیرمایه مهم دست نیافته ایم. فرض جستار برآن است که کالبد بناها در هر دوره دست مایه روح فرهنگی زمان است. بنابراین اگر معماری معاصر ایران نتوانسته بر هویتی آشنا محیط گردد، فرهنگ سازی در اجتماع باید بازشناسی و زیرساخت های لازم جهت ساخت کالبدی با روح ایرانی فراهم گردد.

Keywords:

هویت فرهنگی , معماری , هویت ملی , جهانی شدن