بررسی کیفیات کالبدی اجتماع پذیری در مراکز فرهنگی

تعامل اجتماعی یکی از نیازهای غیرقابل انکار فضاهای شهری است که امروزه متاسفانه روبه کاهش است و این کاهش روابط اجتماعی، پیامدهای اجتماعی و فرهنگی قابل توجهی را به دنبال خواهد داشت. معماری این توانایی را در ذات خود دارد که افراد را گرد هم آورد و بنا به همین خصیصه، روابط اجتماعی را به واسطه ارتباطات چهره به چره افزایش دهد. فضاهای فرهنگی نیز به عنوان بناهای معماری، افراد را برای انجام فعالیت های اجتماعی و فرهنگی به درون خود می کشد و بنابراین این بناها می تواند محل مناسبی برای شکل گیری تعاملات فرهنگی و در نتیجه اجتماع پذیر تلقی گردند. هدف از این نوشتار، بررسی کیفیات کالبدی اجتماع پذیری در بناهای فرهنگی می باشد. در طراحی بناهای فرهنگی باید از پتانسیل های این بناها جهت تسریع فرایند اجتماع پذیری استفاده کرد و به این صورت، معماری می ت واند نقش اجتماعی پیدا کند. آنچه از این پژوهش برمی آید این است که فضاهای فرهنگی با تامین آسایش فیزیولوژیک، تامین خلوت مطلوب، ایجاد فضاهای دورهمی و جمعی، ایجاد فضاهایی برای نشستن و راهکارهیی از این دست می تواند در افزایش تعاملات اجتماعی و در نتیجه ارتقاء اجتماع پذیری موثر واقع شود.

Keywords:

اجتماع پذیری , فضاهای فرهنگی , تعاملات اجتماعی , فضاهای شهری