سازگارسازی ساختمان های تاریخی با استفاده از نقش هنرمندان در رویکرد توسعه پایدار

توسعه ی پایدار رویکرد مناسبی برای همه ی کشورهایی است که به دنبال تعادل بین نیازهای اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی می باشند. این رویکرد می تواند ساختمان های تاریخی را که قرن ها پیش ساخته شده است به عنوان بهترین ابزار به منظور توسعه ی پایدار درنظر گیرد. اگرچه بسیاری از این ساختمان ها از نظر کالبدی سالم هستند اما متروک و خاکی رها شده اند و ارزش های آنها نادیده گرفته می شود. در بین ساختمان های تاریخی، میراث صنعتی به علت شرایط کالبدی می تواند نقش برجسته تری در توسعه پایدار به همراه داشته باشد. این اراضی قهوه ای نابه سامان و خاموش در دل شهرهای تاریخی بخش مهمی از گذشته ی اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و فناوری کشور را به همراه دارند. احیای این اراضی فرصت ویژه ای را برای ارتقاء و تحقق سرانه های مورد نیاز شهری فراهم می آورد. هنگامی که در مورد توسعه ی پایدار سخن به میان می آید، لازم است کلیه جوانب آن اعم از جنبه های زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی به طور یکسان مورد بررسی و توجه قرار گیرند. در اغلب کشورهای درحال توسعه بعد اجتماعی معمولا مورد غفلت قرار می گیرد و بیشتر به بعد اقتصادی توجه می شود. کارکرد یکپارچه ی هر سه عامل فوق نقش مهمی در پیشبرد اهداف و دستیابی به توسعه ی پایدار دارد. در این مقاله این رویکرد به عنوان رویکردی نوآورانه به منظور حفظ ارزش های پایدار ساختمان های تاریخی در کشورهای درحال توسعه مورد بررسی قرار گرفته است و تلاش شده است تا پاسخ مناسبی برای چالش های توسعه ی پایدار شهری ارائه شود. از سوی دیگر فعالیت فرهنگی و استفاده از نقش هنرمندان و تاثیر اجتماعی آنها در کمک به موفقیت این توسعه پایدار معرفی می شود.

Keywords:

سازگارسازی , کاربری مجدد , ساختمان های تاریخی , توسعه پایدار , نقش هنرمندان