سارا والی بلوچ - دانشجوی ارشد معماری، دانشکده معماری، شهرسازی و هنر دانشگاه ارومیه
ناصر ثابت ثانی - استادیار، دکتری معماری، دانشکده معماری، شهرسازی و هنر دانشگاه ارومیه
اصغر عابدینی - استادیار، دکتری جغرافیا و برنامه ریزش شهری، دانشکده معماری، شهرسازی و هنر دانشگاه ارومیه

محیط های منزوی محبوس و ساخت به محیط های اطلاق می شود که از نظر شرایط زیستی بقا به سختی در آنها امکان پذیر است. نقاط بسیار سرد و گرم، محیط های اسیدی و بازی یا آلوده و سمی، کف اقیانوس ها، بلای کوه ها و در فشار کم جو، محیط های خارج از جو مانند مدار و یا سیارات دیگر، سازه های انسان ساز مانند کشتی ها، سکوهای نفتی، زیردرایایی ها و غیر همگی در زمره ی این محیط ها شمرده می شود. انسان در طول تاریخ بارها تجربه ی رویارویی با بسیاری از این محیط ها را داشته، اما آغاز عصر اکتشافات جدید و باز شدن پای انسان به مکان هایی که تاکنون امکان حضور در آن را نداشت بحث در مورد آنکه انسان های چگونه در این مکان ها زندگی کنند را به میان آورده است. بخشی از تحقیقات سازمان های فضایی و علوم و رفتاری امروزه به بقا در این محیط ها از نظر فیزیکی و در سلامت نگه داشتن افراد از لحاظ جسمی و روانی اختصاص داده شده است. همانگونه که در زمین طراحی معماری برای بهبود زندگی انسان ایفای نقش کرده خواهد توانست در فضا نیز به نجات انسان ها بیاد. معمارها خواهند توانست با مطالعه و تحقیق در رابطه با آنچه انسان از نظر روانی و جسمانی نیاز دارد محیطی را به وجود بیاورد که انسان با وجود شرایط سخت حداقلی از آسایش را در آن احساس کند. هدف اصلی این مطلب بررسی این اصول و تحقیقات و راه حل های احتمالی است.

محیط های منزوی، محبوس و سخت، اقلیم های سخت، طراحی در مریخ، اقامتگاه فضایی