بررسی انطباقی نحوه مواجهه با اثر هنری در سینما و معماری، بر اساس ایده های عباس کیارستمی

معماری و شهر به واسطه آن که بستر پدید آیی وقوع هنر را سامان می دهند. در ارتباط بالافصل با آثار هنری هستند، خواه زمانی که خود موضوع هنر باشد و خواه زمانی که به جهان بصری سینما بدل می شوند. از بین همه هنرها، این سینما است که معماری را می پذیرد و به آغوش می کشد و توانایی نمایش فضاها و حرکت در گذر زمان سینما را به معماری نزدیک می کند به گونه ای که از محدودیت های سایر هنرهای زیبا، نقاشی، مجسمه سازی و موسیقی فراتر می رود. بر این اساس در این پژوهش تلاش می کنیم از وجه تشترک این دو هنر، معماری و سینما بهره بگریریم و با بازخوانی نظارت و المان های سینمایی کارگردان مولف ایرانی، عباس کیارستمی و انطباق آن ها با نظرات معماران شاخص، تاریخ نگار و منتقدین معماری مفاهیم پایه ای مواجهه با اثر هنری و نقد آن را بررسی کنیم. از فراگیری و گام های ایده پردازی تا تخیل و خلق اثر را در این پژوهش مورد مطالعه قرار داده ایم و در باب اصالت ایده و خوانش اثر نظرات کیارستمی را با ایده های معمارانه مقایسه کرده ایم. در نهایت می توان به این همانندی در سینما و معماری بر اساس نگاه کیارستمی رسید که تفسیر اثر هنری غیرقابل اجتناب است و البته چرخه حیات یک اثر محدود به ایده پردازی تاخلق آن نیست بلکه بهره برداری و تماشای آن نیز بخشی از روند خلق و توسعه آن است.

Keywords:

کیارستمی , سینما , معماری , اثرهنری