مفهوم شناسی نمادها در نگاره های مشترک معماری و فرش ایرانی

معماری و فرشبافی در ایران جلوهگاه مهمی برای هنر ایرانی از گذشته تا امروز بودهاند. یکی از خصایص ویژه هنر ایران ازنگاه فرهنگی و اجتماعی، نمادگرایی و به کارگیری عناصر نمادین به صورت صریح و آشکار در آثار هنری است. اینمشخصه هنر ایرانى، ارتباط با اساطیر و مفاهیم اسطوره اى را در فرهنگ ایران تقویت می نماید. در میان اقوام مختلفایرانی، عشایر به واسطه حضور مداوم در طبیعت بیش از دیگران با زیباییها و عمق پدیده های طبیعی عجین شده اند ونمادگرایی به شکل شاخصتری در آثار هنری آنان دیده میشود. زندگی در دل طبیعت و تفکر در چنین محیطی و بهموازات کوچ، عشایر را به جهانبینی خاص خود رسانده است. حاصل کشف و شهود مردم این قوم در هستی و کائنات درطول قرن ها امروز به صورت رمز، علامت و کنایه ها در فرهنگ مادی و معنوی و ادبیات این اقوام ثبت و انعکاس یافتهاست، از این رو در این تحقیق با مطالعه موردی به روی فرش های بختیاری و مقایسه آنها با نقوش و تزئینات معماری بهبررسی قرابت این دو هنر کهن پرداخته شد و مشاهده گردید که نمادها و اساطیر این قوم بیانگر بخشی از هنجارها وارزش های مشترک فرهنگی، دینی، اخلاقی و رفتاری اقوام ایرانی را در قالب هنر به منصه ظهور می گذارد. این بررسینشان داد که قدرت و نیرومندى نفوذ اندیشه هاى اسطورهاى را نه تنها در تزیینات بناهای باستانی، بلکه به طور مشترکدر لابلاى نقوش هنر صنعت فرشبافى نیز می توان مشاهده کرد.

Keywords:

نماد , اساطیر , فرش , تزئینات , معماری