بررسی وضعیت معماری فردی و عدالت اجتماعی در شهر تهران (نمونه موردمطالعه: منطقه 22 تهران)

معماری فردی به معنای تاثیر تفکرات فرد معمار در امر ساخت وساز چهره و هویت شهر تهران، در بیشتر مناطق منجربه نوعی بی عدالتی فضایی جهت دسترسی شهروندان به خدمات و امکانات شهری منطبق بر محدوده قانونی و حقوقشهروندی آنان شده است تا جایی که بیشتر کاربری های شهری بدون توجه به نیاز و حق شهروند و به خواست و ارادهمعماران و یا گروهی اندک از تصمیم گیرندگان حوزه مدیریت شهری و اعمال قدرت، احداث می شود. کاربران عصر حاضردر پی ارتقاء سطح کیفیت زندگی و مسئولان شهرها به دنبال گسترده کردن کمی و کیفی نوعی شهروندگرایی هستند،ازاین رو نوشتار حاضر در نظر دارد به روش تحلیلی-توصیفی و از طریق استدلال عینی و پرسش نامه، آراء شهروندانمنطقه بیست ودو شهر تهران را جمع آوری؛ سپس این رابطه دوسویه شهری را بررسی و نتایج کاربردی آن را ارائه نماید.

Keywords:

معماری فردی , تفکر معمار , عدالت اجتماعی , حقوق شهروندی , دیدگاه قدرت