تبیین راهبردی تاب آوری سیستم های اجتماعی- اکولوژیک در مدیریت سیلاب شهری

همزمان با افزایش جمعیت و روند روبه رشد شهرنشینی، تغییرات سرزمین نیز ابعاد وسیع تری یافته و با مداخله در رژیم سامانه های آبی و الگوی زیستگاه های طبیعی بیش از گذشته محرک بروز مخاطرات و اختلالات گردیده است. در حوادث و مخاطرات شهرهای واقع در سیلابدشت ها فرایندها و رژیم های رودخانه تاثیر بسزایی دارند. برای مواجهه با این مسائل، نظریه تاب آوری اجتماعی- اکولوژیک به عنوان یکی از مناسب ترین چارچوب های نظری در حوزه محیط زیست شهری به شمار می آید، زیرا عملکردهای اکوسیستم را با دینامیک های شهری به طور مناسب تلفیق می کند. تجربه عدم موفقیت دش یروه های یک سونگر مدیریت تاب آور- یعنی رویکردهای مهندسی، اجتماعی یا اکولوژیک به طور مجزا- بویژه در چالش هایی نظیر مدیریت رودخانه ها و رواناب های شهر و بی توجهی به سرشت طبیعی رفتار این پدیده ها حتی در اختلالات، بر ضرورت رویکردهای نوین تلفیقی برای مواجهه با مخاطرات آنها تاکید می نماید. این نوشتار تلاشی است برای تبیین راهبردهای تاب آوری با تمرکز بر یک نوع خاص از سیستم- یعنی سیستم اجتماعی اکولوژیک شهر- و نوع خاصی از مخاطرات- یعنی مشکل سیلاب. آن چه بر ضرورت پیگیری این مطالعات و تکوین چارچوب های نظری تا رسیدن به اقدامات اجرایی می افزاید چالش اصلی در دنیای واقعی بعنی مساعد نمودن زمینه برای تغییر نگرش از شهر مهارگر به شهر تاب آور است و مشکل بدتر از آن ایت است که روش های ایستا و سرکوب گر کنونی در مدیریت رژیم سیلاب ها بسیار هم تاب آور درنظر گرفته می شوند.

Keywords:

تاب آوری شهر , سیستم اجتماعی- اکولوژیک , مدیریت سیلاب