تاثیر حریم خصوصی بر پذیرش و استفاده از خدمات شهری هوشمند مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات با نقش میانجی اعتماد

حریم خصوصی به عنوان یکی از بنیادی ترین مسائل تحقق حقوق بشر در یک جامعه مردم سالار مطرح می باشد. در حقیقت محدوده ای است که فرد انتظار دارد، از دسترس دیگران مصون بماند. اعتماد نیز در حوزه فناوری به معنای میزان اطمینان افراد نسبت به یک فناوری نوین است. لذا حفظ حریم خصوصی در ایجاد حس اعتماد و پذیرش و استفاده از خدمات شهری هوشمند مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات امری ضروری تلقی می شود. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر غیر مستقیم حریم خصوصی بر پذیرش و استفاده از خدمات شهری هوشمند مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات با نقش میانجی اعتماد است. روش پژوهش به صورت توصیفی- پیمایشی بوده و جامعه آماری آن شهروندان بالای 18 سال مراجعه کننده به مراکز خدمات الکترونیک شهر در منطقه 1 شهر تهران است. روش نمونه گیری پژوهش به صورت تصادفی طبقه ای و حجم نمونه آماری آن با توجه به جدول مورگان 384 نفر می باشد. روایی پرسشنامه توسط کارشناسان مرتبط بررسی گردید و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ بیشتر از مقدار 0/ 70 به دست آمد. بنابر این، پرسشنامه مورد استفاده از روایی و پایایی مناسبی برخوردار است. همچنین، آزمون مدل مفهومی پژوهش با روش الگوسازی معادلات ساختاری توسط نرم افزار Smart - PLS مورد بررسی قرار گرفت. مطابق با نتایج آزمون فرضیات، حریم خصوصی بر اعتماد تاثیر مثبت و معنی دار و از طریق متغیر اعتماد، بر پذیرش و استفاده از خدمات شهری هوشمند مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات تاثیر مثبتی دارد. همچنین اعتماد به عنوان متغیر میانجی تاثیر مثبت و معنی داری بر پذیرش و استفاده از خدمات شهری هوشمند مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات دارد

Keywords:

حریم خصوصی , اعتماد , پذیرش و استفاده , خدمات شهری , هوشمند , فناوری اطلاعات و ارتباطات