نسیبه شهابی - گروه معماری، واحد بم، دانشگاه آزاد اسلامی، بم، ایران،
محسن قاسمی - گروه معماری، واحد بم، دانشگاه آزاد اسلامی، بم، ایران،

آپارتمان نشینی را می توان از مهم ترین تحولات در فرایند اسکان بشر در شهرها دانست که به فرم غالب مسکن شهری دردوران معاصر تبدیل شده است. مجموعه های مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان فضاهای سبز و زیبا و کم تراکم، الگوهای اجتماعی را ایجاد کنند، به تدریج به مجتمع هایی آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند. پیشرفت های صنعتی، ازدیاد جمعیت، تولید شیوه های معماری نوین و مفهموم توسعه عمودی نیروهایی بودند که سیر تحول این مجتمع ها به اشکال امروزی را تحت تاثیر قرار دادند. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به بررسی سیر تحول مجتمع های مسکونی جهان از آغاز قرن بیستم تا کنون پرداخته شده است. نتایج حاصل شده نشان داد که در طراحی و ساخت مجتمع های مسکونی از آغاز قرن بیستم تا کنون توجه به ملاحضات زیست محیطی و وجود فضاهای سبز به شدت مورد توجه قرار گرفته و از ساخت مجتمع های مسکونی بزرگ و متراکم که منجر به تخریب محیط زیست می شود بیش از دهه های قبل خوداری شده است.

مجتمع مسکونی، قرن بیستم، فرم و طراحی، تغییر شکل