امکان سنجی بکارگیری اصول نوشهرگرایی در بازآفرینی بافت فرسوده شهری مطالعه موردی: بافت فرسوده شهر دولت آباد برخوار

بافت فرسوده شهری یکی از مسائل و مشکلات مهم غالب شهرهای ایران می باشد. این بافت ها بدلیل اینکه در برابر بلایای طبیعی، آسیب پذیر و همچنین رکود و ناکارآمدی فعالیتی و اقتصادی، مشکلات دسترسی و دیگر معضلات فرهنگی و اجتماعی دارند از جمله مهمترین چالش هایی است که برنامه ریزان و مدیران شهری را وادار به مداخله در این بافت ها کرده است. نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و ×برنامه ریزی شهری به عنوان یکی از رهیافت های مداخله در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری می باشد.در این راستا پژوهش حاضر تلاش دارد با استفاده از رویکرد نوشهرگرایی، بازآفرینی بافت فرسوده شهر دولت آباد را دنبال نماید. جهت رسیدن به این هدف ابتدا محدوده بافت فرسوده شهر دولت آباد مورد بررسی قرار گرفت، سپس جهت گردآوری داده های مورد نیاز تعداد ۳۵۰ پرسشنامه در این محدوده توزیع گردید. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که از بین اصول دهگانه نوشهرگرایی، هشت شاخص پیاده مداری، ارتباط پذیری و تداوم،کاربری های مختلط و متنوع، ساختار سنتی محلات، رعایت اصول پایداری در محلات، حمل ونقل هوشمند، استفاده از مشارکت ساکنان، بهبود کیفیت طراحی و معماری مورد پذیرش مردم می باشد و می تواند باعث ارتقاء کیفیت سکونت و همچنین زمینه ساز پروژه های محرک توسعه در بافت فرسوده شود. دو شاخص دیگر افزایش تراکم در بافت و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت مورد مخالفت مردم قرار گرفت.

Keywords:

بازآقرینی شهری , نوشهرگرایی , بافت فرسوده , دولت آباد برخوار