زهرا احمدی سرچقایی - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران،
منوچهر فروتن - استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران

زمینه همواره به عنوان عنصر اصلی در علوم شهری مطرح بوده است که علت بسیاری از رفتارها، اتفاقات، تعاملات و وقایع تاریخی برگرفته از تاریخ، مربوط به زمینه می باشد. لذا هدف این رساله ارائه ی تعاریفی روشن از زمینه به عنوان بستر قرارگیری آثار معماری و فهم درست از گونه شناسی فرمی سازه های گنبدی نوین و کاربرد آن ها در معماری متناسب با ویژگی های محیطی است. همچنین در این نوشته سعی بر آن است تا به تشریح گسترده تئوری زمینه گرایی و رویکردهای مختلف آن از طریق معرفی نمونه ها و مصادیق پرداخته و راهکارهای عملی این تئوری در راستای دستیابی به معنا، احیای مجدد مکان و کاربرد سازه های نو نظیر سازه های گنبدی نوین، در معماری ارائه گردد. در این راستا روش تحقیق رساله ی حاضر بر مبنای روش مطالعه ی موردی با شیوه ی تحلیل شکلی میباشد بدین منظور با استفاده از پژوهش های انجام شده به بسط نظریه های زمینه گرایی و کاربرد سازه های گنبدی نوین پرداخته و با بررسی نمونه های موردی و در نهایت با تبیین راهکارهایی در جهت شناخت و اثبات رویدادها، به این مهم می پردازد. شیوه ی اسنادی استفاده شده و ابزار گرداوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد .

زمینه گرایی، سازه های گنبدی نوین، فرهنگ، فضاهای فرهنگی