زهرا ملکی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری

بازآفرینی شهری فرایندی است که به خلق فضای شهری جدید با حفظ ویژگی های اصلی فضایی (کالبدی و فعالیتی) منجر میگردد و توسعه ی شهری زمانی پایدار خواهد بود که، در طول زمان، شهر از نظر زیست محیطی قابل سکونت و زندگی، از نظر اقتصادی با دوام و از نظر اجتماعی همبسته، احساس شهروندی ساکنان شهر را ارتقاء دهد. عودلاجان قدمتی دیرینه دارد، به علت هجوم مهاجران به تهران از سال 1300 و اسکان بسیاری از آن ها در بافت مرکزی به تدریج سبب جابجایی اجتماعی و اقتصادی ساکنان آن شد. از سال 1357 با هجوم اقشار کم در آمد و مهاجر به محله، تهاجم بازار به ویژه انبارها و کارگاه های تولیدی ماهیت محله به کلی تغییر کرد و سبب ایجاد فضایی ناامن، بافتی فرسوده و نفوذناپذیر و... شد. اما قرار گیری محله در منطقه ای تاریخی، موقعیت مناسب ارتباطی و مجاورت با بازار پتانسیل بالایی برای بهبود شرایط بافت دارد و از فضاهای مخروبه وسیع بافت می توان برای تامین فضاهای مورد نیاز برای بهسازی محله استفاده کرد. در این پروژه سعی در تحلیل منطقه از نظر کالبدی، اجتماعی، طبیعی و اقتصادی شده. بافت محله به 3 قسمت نوساز، فضاهایی که نیاز به بهسازی و مرمت دارند و فضاهایی که نیاز به تخریب کامل و بازطراحی دارند تقسیم می شود و راه حل هایی برای بازآفرینی پایدار محله با نگاه به طرح جامع تهران داده شده است: از جمله طراحی بافتی نفوذپذیر و بازطراحی کوچه ها و خیابان های محله و ایجاد نفوذپذیری و دسترسی مناسب، مرمت بناهای تاریخی و بازار که سبب رونق گردشگری و اقتصاد می شود و همچنین با تخریب کامل بافت فرسوده و طراحی فضای سبز و مراکز علمی، ورزشی، فرهنگی و هنری جاذب جمعیت و جذب افراد نخبه و فعال در بافت سبب ایجاد امنیت، اشتغال، رونق اقتصادی و پویایی در محله میشود.

بازآفرینی، محله، پایداری، عودلاجان، چشم انداز توسعه طرح جامع تهران