مژگان شریف زاده ماهانی - دانشجوی دکترای مدیریت آموزشی، گروه علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمان، کرمان، ایران
ویدا اندیشمند - استادیار، گروه علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمان، کرمان، ایران

در گذشته سرمایه های مهم یک سازمان سرمایه های فیزیکی آن بودند. مدیران بر آن باور بوده اند که سرمایه ها و دارایی های فیزیکی آنها مهمترین کلید برای بهره وری و اثربخشی است و منبع این مهم برای کسب مزیت رقابتی است. اما با گذشت زمان و پیدایش مفاهیم جدیدی چون سرمایه های انسانی منابع اصلی رقابتی سازمان به انسان ها و وجود و عملکرد شان در سازمان تغییر یافت. در زمان کنونی هیچ سازمان موفقی را نمی توان یافت که برای منابع انسانی و توسعه و بهره وری آن برنامه و رویه مشخص نداشته باشد. انسان ها مانند روحی هستند که به سازمان زندگی می بخشند و منحصر به فردترین عامل رقابت هستند. سازمان های آموزشی که مهمترین آنها آموزش و پرورش است، بیش از هر سازمان دیگری با توجه به ماهیت آن وابسته به نیروی انسانی و ع ملکرد و بهره وری آن است. جوامع هوشمند توسعه آموزش و پرورش را به عنوان پیش نیاز برای تحول و پیشرفت جامعه خود می داند. یکی از مهمترین ارکان توسعه نیروی انسانی، آموزش و بهسازی کارکنان است که باید به نحوی اجرا شود که بهبود سازمان و ایجاد حداکثری بهره وری منجر شود. در این پژوهش به صورت مروری و توصیفی به بررسی اثر آموزش کارکنان بر بهره وری سازمان آموزش و پرورش می پردازیم.

آموزش و بهسازی، کارکنان، بهره وری، آموزش و پرورش، توسعه منابع انسانی