نقش فضاى مرزى – پیوندى، در فرایند آفرینش معنا (ارزیابى توان معنا آفرینى فضا به کمک رویکرد نشانه شناسى)

توجه به تجلیات زیبایى در معمارى مبتنى بر فرهنگ بومى از آنجا مایه دقت نظر است که مى تواند راز توانمندى مظاهر معمارىگذشته را در برانگیختن مخاطب و نیل به تجربه زیبایى شناختى آشکار نماید. به عبارتى نحوه بروز زیبایى در معمارى ایرانى واجدویژگی هایى به لحاظ زیبایى شناختى است که موجبات انبساط خاطر مخاطب را فراهم مى نماید. لذا بازشناسى ویژگى هاى متداومو صیقل خورده فضا که بتواند چنین تاثیرى بر جاى بگذارد نکته اى است که مقاله حاضر سعى دارد به وجوهی از آن دست یابدکه امروزه نیز قابل بازآفرینی باشد.ادراک زیبایى به عنوان مقوله اى حاصل برهمکنش فضاى معمارى و ناظر، بر ویژگى هایى تاکید دارد که فضا را توانمند ساختهتا بر مخاطب تاثیر گذارد. پژوهش حاضر نشان مى دهد که این مفهوم در معمارى ایرانى با خلق فضاهاى مرزى- پیوندى تجلىیافته است. فضایى که رویکرد نشانه شناسى خواهان دستیابى به ویژگى هاى کارآمد آن است.

Keywords:

معمارى ایرانى , زیبایى شناسى , فرایند تولید معنا , ایوان , فضاى مرزى- پیوندى