معصومه یارمحمدی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر، تهران، ایران
لاله بهبودی - استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، تهران، ایران
مجتبی ایزدی - استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران

مقدمه و هدف: افزایش رهاسازی گلوکز کبدی از مشخصه های اصلی دیابت نوع 2 است؛ که به نوعی اختلال درفعالیت آنزیم های موثر در فرآیند گلوکونیوژنز کبدی نسبت داده شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرتمرینات هوازی بر بیان گلوکز 6 فسفاتاز (G6Pase) در هپاتوسیت های کبدی رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 16 سر نر ویستار (20±220 گرم) توسط تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید- STX دیابت نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (n=8) و کنترل (n=8) تقسیم شدند. گروه ورزش در یک دوره تمرینات هوازی 12 هفته ای به تعداد 5 روز هفته شرکت نمودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطوح ناشتایی گلوکز و بیان G6Pase در سلول های کبدی هر دو گروه اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، تمرینات هوازی به کاهش معنی دار گلوکزناشتا (p<0/0001) و بیان p<0/0001)G6Pase) در سلول های کبدی رت ها در گروه ورزش منجر شد. بحث و نتیجه گیری: بر پایه یافته های موجود، به نظر می رسد تمرینات هوازی به واسطه مهار فرآیند گلوکونیوژنز کبدی ناشی از کاهش بیان G6Pase در سلول های کبدی به کاهش سطوح گلوکز در بیماران دیابتی منجر می شود.

تمرین هوازی، گلوکز 6 فسفاتاز، گلوکز ناشتا، دیابت نوع 2