بررسی رابطه خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به بخش داخلی بیمارستان امیرالمومنین علی(ع) شهر زابل در سال 1397

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 597

This Paper With 9 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JDN-7-1_006

تاریخ نمایه سازی: 29 اسفند 1398

Abstract:

مقدمه و هدف: دیابت، شایع ترین بیماری متابولیک و چهارمین علت مرگ و میر در جوامع غربی می باشد. خوش بینی باعثبهبود عملکرد فیزیکی و روانی، کاهش استرس، فعال شدن دستگاه ایمنی می شود. معنای زندگی نیز موجب سلامت روان، امیدو کاهش اختلالات روانی می شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه خوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصبفی- همبستگی بود. جامعه پژوهش بیماران دیابتی مراجعه کننده به بخش داخلیبیمارستان امیرالمومنین علی (ع) بودند که به روش مبتنی بر هدف انتخاب و سه پرسشنامه شامل مشخصات جمعیت شناختی،پرسشنامه معنای زندگی و پرسشنامه جهت گیری زندگی را تکمیل نمودند و سپس داده ها وارد نرم افزار SPSS نسخه 22 شد.تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد) و آمار تحلیلی (تحلیل واریانس یکطرفه و ضریب همبستگی پیرسون ) انجام شد.یافته ها: میانگین نمره ی خوش بینی 19/46 و میانگین آن در معنای زندگی 29/78 به دست آمد که نشان دهنده این است کهخوش بینی و معنای زندگی در بین بیماران دیابتی در سطح مطلوب بوده است. بر اساس آزمون آماری همبستگی پیرسون بینخوش بینی و معنای زندگی در بیماران دیابتی رابطه معناداری وجود دارد (p=0/001)، بطوری که می توان گفت هرچه میزان خوش بینی بیشتر باشد معنای زندگی نیز بیشتر می شود. بین اطلاعات دموگرافیک با خوش بینی و معنای زندگی ارتباطی وجود نداشت.بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد افزایش خوش بینی بر میزان معنای زندگی بیماران دیابتیموثر می باشد. معنای زندگی از سوی دیگر به سازگاری با بیماری و مشکلات زندگی از طریق خوش بینی تاثیرگذار است و بهتغییر کیفیت و رضایت از زندگی افراد منجر می شود. لذا بهتر است که مراقبین سلامت ، پرستاران و پزشکان به این موارد توجهخاص داشته باشند.

Authors

محمد محمدی

کارشناس ارشد پرستاری، مسیول آموزش مرکز اورژانس پیش بیمارستانی زابل، دانشگاه علوم پزشکی زابل، زابل، ایران

عزیز شهرکی واحد

استادیار دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی زابل، زابل، ایران

رضا نیکبخت

کارشناس ارشد پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران

احمدرضا فیروزکوهی

کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش، بیمارستان امام خمینی(ره) ، دانشگاه علوم پزشکی زابل، زابل، ایران

علی خسروی بنجار

کارشناس ارشد پرستاری، دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی زابل، زابل، ایران