سیما بادپر - دانشجوی دکترای روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی، واحد بین المللی خرمشهر – خلیج فارس، دانشگاه آزاد اسلامی، خرمشهر، ایران
سعید بختیارپور - استادیار روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
علیرضا حیدریی - دانشیار روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
فردین مرادی منش - استادیار روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، واحد دزفول، دانشگاه آزاد اسلامی، دزفول، ایران

مقدمه و هدف: با در نظر گرفتن اهمیت و شیوع بالای بیماری دیابت به منظور ارتقا سلامت جامعه، ضرورت داردعوامل مرتبط با خود مراقبتی این بیماران بررسی شود. لذا این پژوهش با هدف آزمون مدل علی خود مراقبتی براساس حمایت اجتماعی و سواد سلامت از طریق خود کارآمدی در مدیریت دیابت در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد.مواد و روشها: جامعه آماری کلیه بیماران دیابتی مراجعه کننده به متخصصین غدد شهر تهران در سال 1397 بود.195 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و به پرسشنامه های حمایت اجتماعی، سواد سلامت، خودکارآمدی در مدیریت دیابت و خودمراقبتی دیابت پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.یافتهها: نتایج نشان داد سواد سلامت با خود مراقبتی (β=0/18 و p≤0/01)، حمایت اجتماعی با خود مراقبتی (β=0/15 و p≤0/05)، خودکارآمدی در مدیریت دیابت با خود مراقبتی (β=0/39 و p≤0/01)، سواد سلامتی و خودکارآمدی در مدیریت دیابت (β=0/25 و p≤0/01)، و نیز حمایت اجتماعی با خودکارآمدی در مدیریت دیابت (β=0/25 و p≤0/01)، رابطه مستقیم مثبت و معنی دار داشت. همچنین سواد سلامت با خودمراقبتی (β=0/09 و p≤0/01)، از طریق خودکارآمدی در مدیریت دیابت رابطه غیر مستقیم معنی دار داشت.نتیجه گیری: طبق یافته ها سواد سلامت و حمایت اجتماعی علاوه بر تاثیر مستقیم از طریق خود کارآمدی درمدیریت دیابت نیز بر رفتارهای خودمراقبتی اثر گذار بود.

خود مراقبتی، حمایت اجتماعی، سواد سلامت، خود کارآمدی در مدیریت دیابت