روش شناسی کلامی علامه نباطی بیاضی در کتاب عصره المنجود

زین الدین علی بن محمد بن یونس النباطی البیاضی، از متکلمان برجسته و مطرح قرن نهم است. وی دارای آثاری در کلام و فقه بوده و در میان آثار کلامی اش کتاب عصره المنجود از اهمیت و شهرت بیشتری برخوردار است. نقد و تحلیل مولف از آراء مکاتب و اقوال مختلف و استفاده فراوان اق نقل معصومانه (قرآن و روایات) در کنار استفاده از ادله عقلی، بر اهمیت و غنای علمی کتاب افزوده است. از آنجا که وی در این کتاب در کنار ا دله نقلی از ادله عقلی نیز به وفور مدد می گیرد، ولی از مباحث فلسفی، نه به عنوان مقدمه و نه در طی مباحث، استفاده چندانی نمی کند، می توان چنین نتیجه گرفت که وی دارای رویکرد عقل گرایی غیرفلسفی است. در این مقاله خطوط کلی مولف در تبیین و اثرات گزاره های کلامی در این کتاب مورد بررسی قرار می گیرد. خطوطی همچون: تاویل نقل معارض با عقل، عدم حجیت خبر واحد در مسایل کلامی، عدم حجیت اجماع مخالف با قول معصوم و استفاده از علوم طبیعی.

Keywords:

نباطی بیاضی , روش کلامی , تاویل , عقل گرایی غیرفلسفی , تعارض عقل و نقل