تاثیرات اجتماعی- فضایی در سکونتگاه بافتهای فرسوده شهری

شکل گیری برخی از محلات و مناطق شهرهای بزرگ بنا به دلایل متعدد به گونه ای است که با ضوابط و معیارهای شهرسازی و معماری امروز به ویژه در کلان شهرها مغایرت دارد. این بافت به مرور زمان فرسوده تر شده و علاوه بر فرسودگی ابنیه، شبکه تاسیسات شهری آنها نیز فرسوده شده و کارکردهای شهری خود را از دست می دهند. سرمایه اجتماعی امروزه یکی از عوامل موثر بر بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری و مورد تاکید برنامه ریزان محسوب می گردد. چرا که تجربه ثابت کرده است که سودمندی از سرمایه اجتماعی و مولفه های آن در برنامه ریزی و اجرای پروژه های شهری امری انکارناپذیر است. بافتهای فرسوده شهرها علاوه بر، تحمل بار مسایل کالبدی و فیزیکی، از لحاظ اجتماعی و فرهنگی هم دچار مشکل اند و در واقع از چرخه اقتصادی شهر خارج شده اند. بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری از جمله چالش های مهم فراروی مدیریت شهری در کشور های در حال توسعه از جمله کشور ما است. فرسودگی فیزیکی- کالبدی و کارکردی و تبعات اجتماعی ناشی از آن در پاره ای از محلات شهری، به ویژه محلات مرکزی که به علت روند شتاب آلود شهرنشینی کشور مورد بی توجهی مدیریت شهری و برنامه ریزان در عصر نوگرایی قرار گرفته اند. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر تاثیرات اجتماعی- فضایی در سکونتگاه بافتهای فرسوده شهری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد ایجاد تشکل ها و سازمان های غیر دولتی، برگزاری دوره های آموزشی و آموزش های تخصصی در زمینه مسائل شهری و راهکارهای حل آنها می توان به عنوان یک بازوی قوی و خود جوش در سکونتگاه بافت فرسوده استفاده کرد. در عمل با پیاده ساز ی راهکارهای تک بعدی و بدون توجه به مشارکت مردم در اجرای طرح های بهسازی و نوساز ی با شکست مواجه شده اند.

Keywords:

تاثیرات اجتماعی- فضایی , سکونتگاه غیررسمی , بافتهای فرسوده شهری