حسین شرفی - کارشناس ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق

متاسفانه به علت رشد روزافزون شهرها، بحران از دست دادن فضاهای سبز طبیعی (باغات و زمین های کشاورزی) به شدت رو به افزایش است. در جوامع مدرن امروزی و زندگی های پرمشغله افراد جامعه، طراحی فضای سبز می تواند نقش پررنگی در کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، سلامت جسم و روان، زیباسازی شهر و… ایفا کند؛ از این رو هر شخصی باید سعی کند به نوبه خود در حفظ این فضا و حتی گسترش آن تلاش کند. فضاهای سبز شهری نوعی از سطوح کاربری زمین شهری با پوشش های گیاهی انسان ساخت است که واجد بازدهی اجتماعی و بازدهی اکولوژیکی می باشند. امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست. شهرها به عنوان کانون های تمرکز، فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تضمین کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان فضای سبز به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی دارند که کمبود آنها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد.فضای سبز و پارک بخشی از چهره مطلوب شهر را می سازد و یکی از نیازهای ضروری و پدیده های مطلوب زندگی شهرنشینی محسوب می شود. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر کاربردهای فضای سبز و اصول طراحی پارکهای درون شهری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهم ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آن هاست که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل ونقل مقابله می کند و موجب ارتقای کیفی زندگی شهروندان می شود. با توجه به رشد روزافزون زندگی شهری، فضاهای سبز و محیط زیست به شدت در معرض نابودی هستند؛ ازاین رو اکنون بیش از هر زمان دیگری طبیعت نیازمند توجه بیشتر ما انسان ها است.

فضاهای سبز، بهبود زندگی، ابعاد توسعه پایدار، پارکهای درون شهری