مهدی رنجبر - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر
بهروز محمودی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور واحد تهران مرکزی
رحمت شریفی کلاکی - کارشناس زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر
عسگر یگانه عظیمی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

بافت فرسوده، بافتی می باشد که در فرآیند زمانی طولانی شکل گرفته و تکوین یافته و امروزه از لحاظ عملکردی دچار چالش هایی بوده و پاسخگوی نیازهای امروز نمی باشد و توجه و برنامه­ریزی برای بهبود وضعیت کنونی بافت های فرسوده ضروری است، چرا که با گذشت زمان وضعیت این بافت ها هر روز وضعیت نامناسبی به خود می گیرد. فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی ایران، تحت تاثیر آن قرار گرفته اند. آنچه مسلم است، در این‎گونه شهرها این مساله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق می دهد و بنابراین افزون‎بر نابودی بافت های درونی و باسابقه‎ی شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نوظهور بر گرده‎ی شهر تحمیل می‎کند. طبق آمار گروه جامعه منطقه 15 با 246 هکتار بافت فرسوده در بین مناطق 22 گانه شهر تهران در رتبه پنجم قرار دارد. و همچنین این منطقه از لحاظ تعداد بلوک های فرسوده نیز در جایگاه دوم در بین مناطق شهر تهران قرار گرفته است. همچنین مساحت کل بافت فرسوده منطقه پانزده، 246 هکتار است. مساحت بافت فرسوده نوسازی شده براساس تعداد پروانه های ساختمانی صادر شده در سال 97 نیز کمتر از 4 هکتار است. با این حساب تقریبا یک و نیم درصد از کل بافت فرسوده منطقه 15 در سال قبل نوسازی شده است. با توجه به آمار فوق توجه و برقراری امنیت برای مساکن و ساکنین از ضرورت های مدیریت شهری قلمداد می شود. لذا در تحقیق پیشرو با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی قصد داریم که با شناسایی نقاط مثبت و منفی موانع نوسازی و بهسازی شهری به این نتیجه برسیم که تا چه اندازه طرحها و برنامه های اجرا شده جهت بهسازی و نوسازی شهری در محدوده مورد مطالعه از کارایی و اثربخشی لازم برخوردار بوده است.

بافتهای فرسوده شهری، بهسازی و نوسازی، مدیریت شهری، شهرداری منطقه 15