بهمن بهمن یار - کارشناس ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

شکل گیری سکونتگاه های نامتعارف و غیررسمی در نظام شهرنشینی ایران و بخصوص کلان شهرها ناشی از نابرابری های اقتصادی، اجتماعی است که در سطوح ملی و منطقه ای و حتی درون مناطق وجود دارد. گرچه عواملی مانند بلایای طبیعی، حوادث اجتماعی و سیاسی، ساختارهای اقتصادی و نارسایی های نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری از عوامل تاثیرگذار بر گسترش شهرنشینی می باشد، لیکن انکار نقش مهاجرتهای روستایی امری غیرممکن است. سکونتگاه های غیررسمی بخشی از بافت شهری هستند. عمدتا مهاجرین روستایی و تهیدستان شهری را در خود جای داده اند و بدون مجوز و خارج از برنامه ریزی طرحهای جامع و تفصیلی در درون و خارج از محدوده قانونی شهرها به صورت خودروبه وجود آمده اند. با سیمایی نازیبا، خدمات ناکافی و ساکنان کم توان و مشاغلی نامطمئن که محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاری های اجتماعی و باز تولید فقر را فراهم می سازند و خطرپذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی دارند. این روند در کشور، تهیه و تصویب سندی را باعث شد که چارچوب و نحوه فعالیت هماهنگ بخش دولتی- عمومی و مشارکت مردمی را مشخص می سازد. سکونتگاههای غیررسمی مسائل و مشکلاتی را پیش روی برنامه ریزان شهری، معماران، جامعه شناسان و... قرار داده است که باید به آنها پرداخته شود. به نظر می رسد که مداخله در این گونه بافتها از نوع ساماندهی و توانمندسازی مناسب ترین حالت ممکن است. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش آموزش مدیریت شهری در ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که اسکان غیررسمی باعث شده است که مدیریت شهری نتواند امکانات قابل قبول به آنها ارائه دهدو این مساله منجر به نارضایتی شهروندان از مدیریت شهری و بروز انواع انحرافات اجتماعی در این مناطق گردیده است.

سکونتگاه غیر رسمی، توانمند سازی، ساماندهی، ایران