مهشید گلستانه - استادیار گروه شیمی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران

هدف از این مقاله مروری بررسی و مقایسه چگونگی انتقال سیستم انرژی دو کشور ایران و پاکستان به سمت یک سیستم انرژی 100% تجدیدپذیر تا سال 2050 است. ایران و پاکستان در همسایگی هم قرار دارند و منبع عمده تامین انرژی در هر دو کشور، سوخت های فسیلی است. اما ایران عمده ترین منابع فسیلی را در اختیار دارد، در حالی که پاکستان وارد کننده سوخت های فسیلی است. بنابراین در این مقاله با مرور مقالات انجام شده بر روی طراحی یک مدل انرژی 100% تجدیدپذیر برای ایران و پاکستان، سعی شده است تا مسیر انتقال انرژی در این دو کشور بررسی و مقایسه شود. برای شبیه سازی یک سیستم انرژی 100% تجدیدپذیر از یک مدل تقریبی ساعت به ساعت از سال 2015 تا سال 2050 استفاده شده است، که شامل بخش های تقاضای برق، شیرین کردن آب دریا و تولید گاز صنعتی سنتزی بدون انرژی است. براورد هزینه برق تولیدی نشان می-دهد که منابع تجدیدپذیر بهترین کارایی و کمترین هزینه را در میان تمام گزینه ها برای دستیابی به یک سیستم انرژی با نشر گازهای گلخانه ای صفر دارا هستند. تجزیه و تحلیل ها نشان می دهد که انجام این انتقال از منظر فنی و اقتصادی شدنی است و دستیابی به آن در یک روش مقرون به صرفه امکان پذیر است.

انتقال انرژی, سیستم انرژی 100% تجدیدپذیر, ایران, پاکستان