بازیگردانان دانشگاهی به عنوان عاملانی خلاق ؛ حلقه مفقوده ی چرخه خلاقیت در آموزش عالی ایران

زمینه: دانشگاه به عنوان یک نهاد اجتماعی، مسئول شکوفایی استعدادها، خلاقیت ها، توانمندی هر چه بیشتر نیروی انسانی دانشگاهی و فراهم کردن میدان برای بروز عاملیت تک تک افراد جامعه است. هدف: این مطالعه با هدف واکاوی تجربیات بازیگردانان دانشگاهی (اعضای هیات علمی) به عنوان عاملانی خلاق؛ حلقه مفقوده ی چرخه خلاقیت در نظام آموزش عالی ایران صورت گرفت. روش: این پژوهش درپارادایم تفسیری با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی انجام شد. مشارکت کنندگان شامل 19 عضو هیات علمی دانشگاه های جامع شهر تهران که به صورت هدفمند و با استفاده از راهبردهای نمونه گزینی با حداکثر تنوع انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه عمیق بدون ساختار و جهت تحلیل داده ها از راهبرد هفت مرحله ای کلایزی استفاده شد. یافته ها:تحلیل داده های مصاحبه به ایجاد یک مقوله اصلی خلاقیت اعضای هیات علمی و دو مقوله فرعی که شامل عوامل سازمانی و فردی انجامید. در حوزه عوامل سازمانی آنچه باعث مشغولیت ذهنی و عدم بروز خلاقیت؛ مشکلات مربوط به قوانین و زیر ساخت ها،ساختار سازمانی، فرهنگ سازمانی و مدیریت ناکارآمداست و در حوزه عوامل فردی؛ خلق و خو، انگیزش، ذهن فعال ودانش و تخصص است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بر مسایل پیش روی مغفول ماندن نقش عاملیت و جایگاه فرد در ساختار آموزش عالی ایران که موجب عدم بروز خلاقیت و شکوفایی استعدادها می شود، تاکید می کند.رشد و ظهور خلاقیت مستلزم وجود چند عامل به هم پیوسته مانند تمرکززدایی، استقلال دانشگاهی، تغییر سیاست فرهنگی به گونه ای که تنوع فرهنگی، قومی و جنسیتی بعنوان سرمایه فرهنگی تلقی شود.

Keywords:

بازیگردانان دانشگاهی(اعضای هیات علمی) , آموزش عالی ایران , خلاقیت