شقایق شهامت دوست - دانشجوی دکترای شهرسازی واحد تهران جنوب تهران
حامد فتحی - دانشجوی دکترای شهرسازی واحد تهران جنوب تهران

داشتن سرپناهی مطمئن برا یهر فرد یک نیاز بنیادین و حقی فراگیر است. از این رو حق تامین مسکن برای آحاد جامعه، به تدریج از ابتدای قرن بیستم در کشورهای صنعتی به عنوان یکی از حقوق شهروندی به رسمیت شناخته شد و به یکی از وظایف دولت های آنها تبدیل گشت. همان گونه که در اصول 31 و 43 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد وخانواده ایرانی دانسته شده و تامین مسکن مناسب برای همه مردم یکی از وظایف دولت، تعیین شده است. لیکن علی رغم تاکید دائمی اکثر کشورها به ویژه کشورهای موسوم به جهان سوم بر اهمیت مسکن، درصد قابل توجهی از خانوارهای شهری قادر به تامین آن نیستند. اهمیت مسکن در زندگی انسان تا حدی است که در بین عوامل پدید آورنده بسیاری از آسیب ها و مشکلات اجتماعی و اقتصادی به مشکلات ناشی از فقدان مسکن نیز اشاره می شود. لذا از آنجایی که اقشار کم درآمد همواره در زمینه تامین این نیاز دچار مشکلات و چالش های جدی بوده و هستند، به همین جهت یکی از سیاست های دولت های مختلف تامین مسکن برای این قشر می باشد. چگونگی حضور دولت ها و نحوه مداخله انها در این بخش از مسکن ، موضوعی است که نسخه مشخص و یکسانی برای آن در سطح جهان وجود ندارد، و هر دولت بسته به دیدگاه های خود در زمینه های سیاسی، اجتماعی واقتصادی به گونه ای در این زمینه اعمال سیاست و مداخله نموده است. در این پژوهش تلاش بر این است تا چارچوب نظری مسکن اجتماعی مورد بررسی قرار گیرد و نیز در ادامه علل پیدایش مسکن اجتماعی در ایران و انگلستان و آلمان مورد بررسی قرار گرفته و کاربرد آن در جوامع مورد بررسی قرار می گیرد.

مسکن اجتماعی، اقشار کم درآمد، المان انگلستان، سرپناه