جایگاه ارزیابی پس از بهره برداری در برنامه دهی ساختمان مسکونی

ساختمان های مسکونی، بخش مهمی از زندگی افراد را تشکیل می دهند که فرد زمان زیادی را در آن می گذراند و عمدتا در راستای استراحت و آرامش از آن استفاده می نماید. ازاین رو نیاز است تا در طراحی ساختمان های مسکونی، ارتقاء کیفیت زندگی فرد مورد توجه قرار گیرد. ارزیابی یکی از روش های شناخت نیازهای افراد و نحوه پاسخگویی مکان به این نیازهاست. در این روش که پس از بهره برداری مکان صورت می گیرد، نیاز است تا با افراد ساکن در محل مصاحبه و رضایتمندی آ نها از فضا سنجیده شود. ارزیابی پس از بهره برداری، مزایا و معایب طرح را مشخص می کند و بر اساس آن میتوان پیشنهادهایی را برای ارتقا ء کیفیت فضای ساخته شده ارائه داد و از این پیشنهادها برای پروژه های آینده به عنوان تجارب گذشته استفاده کرد. همچنین نتایج به دست آمده را می توان به عنوان ضوابط و دستورالعمل های طراحی، ارائه داد. پژوهش حاضر باهدف شناخت ارزیابی ساختمان مسکونی پس از بهره برداری و جایگاه ارزیابی در برنامه دهی انجام شده است. روش تحقیق استفاده شده در این پژوهش، به صورت توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد. با توجه به مطالعات صورت گرفته میتوان به این نتیجه دستیافت که ارزیابی پس از بهره برداری، تاکید بیشتری بر ارزیابی رفتاری دارد که عوامل موثر بر ارزیابی رفتاری شامل مولفه های کاربری ساختمان، خلوت و برخورد، تصویر ذهنی، همجواری و قلمرو می باشد. توجه به این عوامل در برنامه ریزی های ساختمان های آینده سبب می شود تا رضایت مندی افراد نسبت به ساختمان افزایش یابد و افراد نسبت به محل سکونتشان، علاقه مندی بیشتری داشته باشند .

Keywords:

ارزیابی , ساختمان مسکونی , برنامه دهی , ارزیابی پس از بهره برداری , مراحل طراحی