دلارام جمعیان - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
فریده حسین ثابت - استادیار، گروه روانشناسی بالینی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
عبدالله معتمدی - دانشیار، گروه روانشناسی بالینی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروزیس بیماری مزمن و خودایمنی است که با نشانگان فراوان و عوارض جسمی و روانی متعدد، میزان رضایت مبتلایان را نسبت به زندگیشان کاهش می­دهد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان راه حل­مدار گروهی کوتاه مدت بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران زن مبتلا به ام.­اس شهر تهران بود. روش: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون – پس­آزمون با گروه کنترل با دوره­ی پیگیری دو ماهه بود. جامعه پژوهش کلیه بیماران زن مبتلا به ام­.اس بودند که در سال 1394 به انجمن ام.­اس شهر تهران مراجعه کردند. ابتدا به صورت در دسترس 64 نفر از بیماران زن پرسشنامه­های خودکارآمدی و کیفیت زندگی مربوط به بیماری ام­.اس را تکمیل کردند. از میان کسانی که نمره خودکارآمدی کمتری را کسب کرده بودند، 22 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه (11نفر گروه آزمایش و 11 نفر گروه کنترل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که گروه درمانی راه حل مدار کوتاه مدت بر افزایش خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران اثرگذار است. نتایج تجزیه و تحلیل داده­ها در پیگیری دو ماهه نیز، تنها نشان از کارآمدی این درمان در متغیر خودکارآمدی داشت. نتیجه گیری: از درمان راه­حل­مدار کوتاه مدت به علت تاکید بر نقش خودگویی ها و انتقال تجارب موفقیت آمیز گذشته به زمان حال، می­توان برای افزایش خودکارآمدی و بهبودی کیفیت زندگی زنان مبتلا به بیماری ام.اس استفاده کرد.            

درمان راه حل مدار کوتاه مدت, خودکارآمدی, کیفیت زندگی, مالتیپل اسکلروزیس