مقایسه خودآسیب رسانی و مکانیسم های دفاعی در افراد با اختلال هویت جنسی قبل و بعد از عمل جراحی تغییر جنسیت

مقدمه: افراد با اختلال هویت جنسی قبل و بعد از عمل مشکلات زیادی در زمینه سازگاری با محیط اجتماعی دارند. هدف این پژوهش مقایسه میزان رفتارهای خود آسیب­رسانی و مکانیسم­های دفاعی در دوره قبل و بعد از عمل تغییر جنسیت است. روش­: با روش علی مقایسه ای 30 فرد با اختلال هویت جنسی قبل از عمل، 30 نفر بعد از عمل و 30 نفر افراد عادی با هم مقایسه شدند یافته­ ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد پس از عمل میزان خودآسیب­رسانی مستقیم کاهش می­یابد؛ اما تفاوتی در خودآسیب­رسانی غیر مستقیم به وجود نمی­آید. میزان استفاده از مکانیسم­های دفاعی رشد نیافته در افراد عمل کرده به صورت معنی­داری کمتر از گروه عمل نکرده است. تفاوتی به لحاظ مکانیسم­های دفاعی رشد یافته و روان رنجور بین افراد عمل کرده و عمل نکرده وجود ندارد.  نتیجه­ گیری: به نظر می­رسد عمل تغییر جنسیت در کاهش رفتار­های خود آسیب رسانی مستقیم و کاهش میزان استفاده از مکانیسم­های دفاعی رشد نیافته موثر است اما عمل تغییر جنسیت در کاهش رفتارهای خودآسیب رسانی غیرمستقیم و تغییر مکانیسم­های دفاعی روان رنجور و رشد یافته موثر نیست. می توان نتیجه گیری کرد که رفتارهای خود آسیب رسانی غیر مستقیم پس از عمل باقی می مانند که غلبه بر آنها احتمالا به مداخله های روانی و اجتماعی نیاز دارد و تغییر مکانیسم های دفاعی رشد نیافته می تواند شاخصی معتبر در سنجش اثر بخشی مداخلات زیستی و روانی به حساب آید.

Keywords:

اختلال هویت جنسی , عمل تغییر جنسیت , خودآسیب رسانی , مکانیسم های دفاعی