بررسی عملکرد آبپایه در کاهش آبشستگی اطراف تک پایه و پایه های دوتایی عمود بر مسیر جریان

وقوع آبشستگی موضعی اطراف پایه های پل یکی از دلایل اصلی تخریب آنها است. بنابراین پیش بینی عمق آبشستگی و ارایه راهکارهایی جهت کنترل و کاهش آن ضروری است. یکی از روش هایی که اخیرا مورد توجه پژوهش گران قرار گرفته است، استفاده از آبپایه در پایین دست پایه های پل می باشد. در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی تاثیر استفاده از آبپایه در کنترل آبشستگی اطراف پایه های تکی و دوتایی عمود بر مسیر جریان در شرایط آب زلال پرداخته شد. آبپایه هم تراز با بستر رسوبی و در دو فاصله در پائین دست تک پایه و پایه های دوتائی عمود بر مسیر جریان با فواصل مختلف بین پایه ها (یک و دو برابر قطر پایه) مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد در هر دو حالت تک پایه و پایه های دوتایی عمود بر مسیر جریان، هنگامی که آبپایه به پایه چسبیده است، حداکثر کارائی آبپایه حاصل می شود؛ بطوری که عمق آبشستگی جلوی پایه در تک پایه 6/29 درصد و در پایه های دوتایی با فواصل دو برابر قطر پایه 34 درصد کاهش می یابد. همچنین محل حداکثر عمق آبشستگی در تک پایه در جلوی پایه رخ می دهد اما در پایه های دوتایی به پائین دست منتقل می گردد.

Keywords:

آبپایه , آبشستگی , پایه پل , پایه های دوتایی