براتعلی نامدار بادلو - کارگزین دانشگاه علوم پزشکی مشهد
علی شیرازی - دانشیار گروه آموزشی مدیریت دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد
یعقوب مهارتی - استادیار گروه آموزشی مدیریت دانشکده علوم اداری و اقتصادی دانشگاه فردوسی مشهد

مقدمه: امروزه پرستاری یکی از مشاغل با اهمیت و حیاتی در هر جامعه‎ای است، یکی از چالش‎های پیش روی نظام بهداشت و درمان و مدیران بیمارستان‎ها، روند نگران کننده قصد ترک شغل پرستاران است. از جمله عواملی که می‎تواند در قصد ترک شغل پرستاران نقش مهمی‎داشته باشد، تناسب پرستاران با محیط کاریشان است. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی تاثیر تناسب فرد- سازمان بر قصد ترک شغل با نقش میانجی تناسب فرد- گروه در میان پرستاران بیمارستان‎های تخصصی دولتی شهرستان مشهد است. روش کار: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده‎ها توصیفی از نوع همبستگی می‎باشد. جامعه آماری این تحقیق پرستاران رسمی، پیمانی و قراردادی شاغل در بیمارستان‎های تخصصی دولتی مشهد به تعداد 1467 نفر می‎باشند که از بین آنها 305 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه‎ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده‎ها از روش پرسشنامه از نوع بسته پاسخ استفاده شد که ضریب پایایی این ابزار به روش آلفای کرونباخ 89/0 به دست آمده است. داده‎های تحقیق از روش‎های آمار توصیفی آمار استنباطی از طریق نرم افزارهای SPSS  نسخه 18 وAMOS  مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: اثرات مستقیم و غیرمستقیم تناسب فرد- سازمان و تناسب فرد- گروه بر قصد ترک شغل پرستاران منفی و معنادار بود و همچنین اثر میانجی تناسب فرد- گروه بین تناسب فرد- سازمان بر قصد ترک شغل نیز تایید شد. نتیجه گیری: بکارگیری و حفظ پرستارانی که از نظر باورها، اهداف و ارزش‎های فردی، همخوانی و سازگاری مناسبی با چشم انداز، اهداف، اصول و ارزش‎های نظام بهداشت و درمان دارند، باعث حفظ پرستاران و کاهش روند خروج و ترک داوطلبانه آنان و به تبع افزایش رضایت‎مندی بیماران و بهبود کیفیت ارائه خدمات بهداشتی و درمانی و ارتقای سلامت و رفاه کل جامعه می‎شود.

تناسب فرد- سازمان, تناسب فرد- گروه, قصد ترک شغل