سحر طوفان - استادیارگروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
میترا هنرجو - دانشجوی دکتری تخصصی معماری، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

زبان هنر، همواره زبان نمادین و رمزگونه بوده و این رموز و نمادها حامل معانی درونی و ذاتی هستند. دردنیای باستان، زبان نمادین، زبانی است که هنرهای تمدن های باشکوه برمی گزیدند و مفاهیم درونی خودرا در قالب آن بیان می کردند. در میان عناصر نمادین به کاررفته در هنرهای دنیای باستان، عنصر آسمانیخورشید که انرژی خارق العاده اش به ماه و ستارگان نور می بخشد و حیات انسان وابسته به آن است، درآثار هنری حضوری تاثیرگذار داشته است. هدف این تحقیق بررسی تطبیقی مفهوم نمادین خورشید درآثار هنری تمدن های باستانی خاورمیانه می باشد. در این پژوهش تلاش شده ضمن بازشناسی جایگاهخورشید در آثار هنری دنیای باستان با روش اسنادی و متکی بر تحلیل محتوی، به مقایسه تطبیقیمفهوم نمادین خورشید در آثار تمدن های باستانی خاورمیانه پرداخته و تفاوت ها و شباهت های آنها رابازشناسی کنیم. نتایج نشان میدهد در آثار هنری تمدن های باستانی خاورمیانه نقوش مرتبط با نمادخورشید صرفا دارای جنبه تزئین نبوده، بلکه نماد یک عقیده و سمبل دینی بوده و ناشی از اعتقاداتدینی و اسطورهای بودهاند و در ادیان خدا- خورشید به عنوان نمادی از ایزد خورشید و همینطور تعویذ ویا تزئینات مورد استفاده قرار می گرفتند.

نماد، خورشید، هنر، دنیای باستان