شهلا گنجی - دانشگاه آزاد اسلامی

معماری سنتی ایران یکی از زیباترین معماریهای در جهان است که دارای ویژگی های منحصر به فردی میباشد. معماری،تزیینات و فضاهای ایجاد شده در این معماری تنها به منظور زیبایی بیشتر آثار نیست. بلکه به منظور ایجاد احساسی معنوی، وارتقای حس مکان در این بناها میباشد که باعث جذب گردشگر نیز می شود. از دیرباز هنر در میان مردم ایران زمین از جایگاهو منزلت خاصی برخوردار بوده است. تلاش برای دستیابی به زیبایی ،کمال و خلق آثار بی بدیع درکلیه کارهای این مردم قابلرویت بوده است. از جمله هنرهای بکارگیری شده در دوران مختلف تاریخی بهره گیری از هنر تزئینات در بناهای معماریاست. بدون شک این دستاورد نتیجه تلفیق ذوق و هنر طراحان و معمارانی است که نقش در نقش در پی آفرینش آثار شگرفدر عصرخود بوده اند. تزئینات در آثار معماری از دو جهت سیر پیدایش ، تحول و پیشرفت نقوش در تزئینات معماریحایزاهمیت است .نخست نقوش شکل گرفته درتزئینات معماری به صورت یکجا ودریک زمان طراحی و ساخته نشده است،بلکه درطی دوره های متناوب تاریخی پدیدارشده اند و دوم صرف نظر از عملکردهای ظاهری این نقوش هرنقش دارای محتوا،معنا و مفهوم خاصی بوده است. در این مقاله سعی شده است تا با بررسی سیر پیدایش، تحول و پیشرفت تزئینات در دورههای تاریخی پس از اسلام در بناهای ایرانی، هر چه بهتر و بیشتر این هنر و تاثیر آن بر جذب گردشگر مورد بررسی قرار گیرد.مقاله ذیل به شیوه پژوهشی کاربردی و با ماهیت تفسیری تاریخی تنظیم وتالیف گردیده است.

تزئینات، بناهای معماری سنتی ایران ، دوران تاریخی، هنرهای ایرانی