زینب عزیزی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
ندا قاسمی - کارشناسی روانشناسی عمومی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران

دوران کودکی به جهت نقش مهمی که در سرنوشت آینده انسان ایفا می کند، فرصت بی نظیری است که نباید آن را ازدست داد. به همین دلیل آموزش و به تبع آن محیط های آموزشی کودکان بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدنسازی جوامع به عهده دارند. در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روشهای آموزشی، سازگارنمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده، در کانون توجه متخصصین آموزش قرار گرفته است. چرا کهمحیط فیزیکی به سبب ساختار خود میتواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید. بابکارگیری ایده هایی در طراحی محیط های یادگیری، میتوان فضاهای مدارس را به گونه ای طراحی کرد که علاوه بر بالابردن حس انگیزشی کودکان و افزایش تمرکز ذهنی، فرآیند تفکر را تسهیل نماید و در نتیجه باعث افزایش خلاقیت ونوآوری در آنان گردد. از آنجا که تعاملات مداوم انسان ها با یکدیگر و با منابع محیطی و الگوی یادگیرنده - محوری، جوهرهنظام های آموزشی جهان امروز و فردا را شکل می بخشد، این اعتقاد وجود دارد که رویکردهای جدید، نیازمند حرکت، کارگروهی و پویایی دانش آموزان است. از این رو محیط های یادگیری از عناصری تشکیل خواهند شد که در کنار هم معنادارمی شوند. این پژوهش در تلاش است تا به صورت توصیفی تحلیلی، بو با استفاده از آراء و نظریات روانشناسان محیطی وطراحان فضاهای آموزشی، مولفه ها و شاخصه های تاثیر گذار بر طراحی محیط های آموزشی خلاق را به صورت مروری و باآوردن مصادقی کالبدی، مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد. نتایج نشان میدهد که امروزه فضاهای آموزشی از حالت سنتی ومعلم محور خارج شده و نقش محیط و فضای تجربی حاکم بر آن به مراتب قویتر و تاثیر گذارتر از نقش معلم در رویکردآموزش است.

آموزش، محیط یادگیری، روانشناسی محیط، رویکردهای شناختی، خلاقیت، کودک، پیاژه